Καλοκαίρι, διακοπές, ανεμελιά, χαρά, διασκέδαση, παιχνίδι, μπάνια, φιλίες, ομάδες, είναι μερικές από τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το βίωμα της παιδικής κατασκήνωσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν βιώσει πολλά παιδικά καλοκαίρια ως κατασκηνωτές αναπολούν εκείνα τα καλοκαίρια, γεμάτα φίλους, ανεμελιά, αθλητικές δραστηριότητες, παιχνίδι και με άλλες αμέτρητες ευχάριστες αναμνήσεις και εμπειρίες.
Στην περίπτωση του διαβήτη, η χρόνια διάστασήτου και οι καθημερινές διαδικασίες για τη ρύθμιση, του δίνουν μια άλλη διάσταση στο βίωμα της κατασκήνωσης. Για όλα τα παιδιά και τους εφήβους με διαβήτη (6-17 ετών), η κατασκήνωση τους δίνει τη δυνατότητα να μοιραστούν το βίωμα του διαβήτη με παιδιά της ηλικίας τους, να εξοικειωθούν μαζί του, να ξεπεράσουν πιθανές μικρές δυσκολίες και φοβίες, να ανταλλάξουν απόψεις αλλά και να πειθαρχήσουν στο πρόγραμμα της καθημερινότητας. Ωστόσο, για ένα μέρος των παιδιών αυτός ο αποχωρισμός είναι αρκετά επώδυνος και δημιουργεί πλήθος προβλημάτων. Ποια μπορεί όμως να είναι πραγματικά η ψυχολογία ενός παιδιού με διαβήτη που για πρώτη φορά πηγαίνει στην κατασκήνωση; Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η σχέση που το κάθε παιδί έχει με τον διαβήτη του εξαρτά ται από τη στάση των γονιών του απέναντι στην πάθηση. Όταν ο διαβήτης εμφανίζεται σε μικρή ηλικία, οι γονείς είναι αυτοί που αναλαμβάνουν τη ρύθμισή του.
Στο πέρασμα των χρόνων, πολλές φορές οι γονείς δυσκολεύονται να παραδώσουν τη σκυτάλη στο παιδί και φυσικά αυτή η διαδικασία θα πρέπει να γίνεται σταδιακά, καθώς το παιδί μεγαλώνει. Είναι φυσιολογικό από την πλευρά του παιδιού για τον πρώτο καιρό να νιώθει ότι η υγεία του εξαρτάται από τους γονείς του και την επιτήρησή τους. Πολλές φορές όμως, παρατηρούμε μια κοινωνική απόσυρση των παιδιών με διαβήτη, ακόμα και κοινωνική απομόνωση. Ή στην καλύτερη περίπτωση παρατηρούμε μια δυσκολία αυτονομίας, η οποία παρατηρείται και έπειτα από τις ηλικίες της απόλυτης εξάρτησης από τους γονείς, δηλαδή έπειτα από τα έξι χρόνια. Σε αυτήν την κατεύθυνση έρχεται να συνδράμει και η κατασκήνωση, η οποία βοηθά το παιδί να κατανοήσει ότι δεν είναι το μόνο με τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα και να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του.
Η κατασκήνωση επανδρωμένη, καθώς είναι μέσα από τους συλλόγους με εξειδικευμένο, εκπαιδευμένο προσωπικό (νοσηλευτές, γιατρούς, ψυχολόγους), βοηθά το παιδί να αυτονομηθεί και να τελειοποιήσει τη γνώση της οργανικής ιδιαιτερότητας του διαβήτη. Μια ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει το παιδί την κατασκήνωση θεωρείται μετά τα έξι, όπου θα έχει ήδη την εμπειρία του σχολείου στο ενεργητικό του, θα έχει αυξήσει την κοινωνικοποίησή του και θα έχει βελτιώσει την προσαρμογή του στο κοινωνικό σύνολο μεταξύ συνομηλίκων. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει η γνωστική και συναισθηματική του ωριμότητα, καθώς και οι προηγούμενες εμπειρίες αποχωρισμού του παιδιού και κατά πόσο επιτυχημένες ήταν. Τι είναι όμως το άγχος αποχωρισμού; Είναι μια κατάσταση που βιώνουν όλα τα παιδιά από τη βρεφική ηλικία και αφορά την προσκόλληση, κυρίως με τη μητέρα. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν δεν επιλύεται αρμονικά και ομαλά, αλλά εγκαθίσταται και ταλαιπωρεί το παιδί και την οικογένειά του.
Η κύρια έκφανσή του είναι όταν επίκειται κάθε είδους αποχωρισμός από το ασφαλές πλαίσιο του σπιτιού και δη της μητέρας. Η κατασκήνωση επομένως μπορεί να πυροδοτήσει ένα ξέσπασμα του παιδιού και μια πλήρη άρνησή του να μεταβεί και να παραμείνει στον χώρο της κατασκήνωσης και να αποχωριστεί τους γονείς. Η άρνηση αυτή συνοδεύεται από κλάματα και εκρήξεις θυμού, τα οποία είναι τόσο έντονα, ώστε αναγκάζουν τους γονείς να πάρουν το παιδί πίσω στο σπίτι. Το παιδί, το οποίο κατακλύζεται από το άγχος αποχωρισμού, νιώθει παντελώς αδύναμο και αβοήθητο μακριά από τους γονείς του και από την αίσθηση ότι θα το εγκαταλείψουν εκεί για πάντα, και ότι θα πάθει κάτι αυτό ή οι γονείς του. Η ύπαρξη του διαβήτη μπορεί να είναι ένας επιπλέον παράγοντας πυροδότησης του άγχους αποχωρισμού.
Πώς μπορείτε ως γονείς να κάνετε αυτήν τη μετάβαση λιγότερο επώδυνη για το παιδί;
• Συζητείστε και ενημερώστε το παιδί πριν πάει στην κατασκήνωση για το τι θα αντιμετωπίσει εκεί και για το ποιες θα είναι οι υποχρεώσεις του.
• Να επισκέπτεστε τις καθορισμένες ημερομηνίες το παιδί στην κατασκήνωση και κυρίως να μη ματαιώνετε τις επισκέψεις που του έχετε υποσχεθεί, διότι με τον τρόπο αυτό δημιουργείται έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό σας.
• Αν κατά την αποχώρησή σας από την κατασκήνωση το παιδί αντιδράσει και θελήσει να επιστρέψει σπίτι μαζί σας, δεν θα πρέπει να ενδώσετε, αλλά να το βοηθήσετε να αντιληφτεί ότι το εμπιστεύεστε, ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται εκεί για να το βοηθήσουν και μπορεί να τους εμπιστευθεί και φυσικά να κρύψετε κάθε είδους δικής σας ανησυχία που θα το αναστατώσει ακόμα περισσότερο. Καλό καλοκαίρι, με όμορφες στιγμές!
Τεύχος 27 σελίδα 44 Πατήστε εδώ
